W dolnym indeksie symbolu gęstości zaznacza się temperaturę pomiaru gęstości w związku z tym, że gęstość materiałów polimerowych zmienia się wraz z temperaturą. Zapis gęstości np. \( \rho_{25} \)= 1,14 \( \frac {g}{cm^3} \) oznacza, że podana gęstość dotyczy temperatury 25°C.
Polimery są materiałami o bardzo różnej gęstości. Najczęściej mieści się ona w zakresie 0,8-2,2 \( \frac{g}{cm^3} \).
Poniższa Tabela 1 podaje gęstości najczęściej spotykanych polimerów.

Istnieją zarówno ultralekkie polimery, jak aerożele o gęstości niewiele wyższej od gęstości powietrza – ok. 0,001 \( \frac{g}{cm^3} \) [1], jak i superciężkie kompozyty polimerowe o gęstości dochodzącej do 4 \( \frac{g}{cm^3} \).

Polimery stosowane w procesach przemysłowych spotyka się w postaci ciekłej, litej, proszku, granulatu, w formie porowatej, czy spienionej.
Polimery jako materiały można charakteryzować poprzez następujące rodzaje gęstości:

• gęstość normalną – dla tworzyw sztucznych w stanie litym, plastycznym i ciekłym bez wtrąceń, i pęcherzyków gazowych;
• gęstość pozorną – w stanie plastycznym i ciekłym z pęcherzykami gazowymi, gdzie przestrzeń wypełniona powietrzem może zajmować do \( 90\% \), dla tworzyw porowatych oraz spienionych;
• gęstość nasypową – objętość tworzywa zgranulowanego łącznie z pustymi przestrzeniami pomiędzy granulkami.